آسیه سلطانی

بســـــم الله الحکیـــــــم

دست روح را از دست عقل، بیرون می‌کشد

چشم‌ها را می‌بندد

می‌خواهد خود را میهمانِ دنیای خیال کند؛

اما سفر به خیال، شرط دارد؛

راه دارد؛

و ابزار خود را می‌طلبد.

با چشم بر هم زدنی،

مشامش، بوی خاک می‌گیرد

و طوفان همه چیز را عریان می‌کند.

نسیم، نرم و لطیف، بر حس لامسه اش، راه می‌رود.

خنکایش، هرچند دل انگیز است،

لیکن از حد که می‌گذرد،

لرزه بر وجودش می‌اندازد.

خورشید، بر تنِ لرزان و خسته اش، می‌تابد

و پرتو گرمش را با ویتامین D

به استخوان‌هایش هدیه می‌دهد.

آرام آرام شرایط فراهم می‌شود

تا به جاده بزند؛

به جاده‌ی شگفت انگیز خیال...

ادامه دارد...