نوشته های آسیه سلطانی

فرزند پائیزم

جاریست در رگ‌های من «مِــهر» و

همسایه‌ی همسایه ام، باغِ بهاران است؛

اردیبهشت آمد!

احیا کند با هر نفس، جانم؛

جاری کند با هر تپش

خون-تازه‌‌‌ای در رودِ رگ‌هایم؛

اما دریغ و حیف!

از واژه‌هایش مدتی بسیار

من بی خبر هستم؛

او درعوض، هرشب

گیرد سراغِ واژه‌هایم را...

اما دریغ و حیف!

ای کاش می فهمید

ای کاش می‌دانست!

با جمله‌ها و واژه‌های تازه و نابش،

جان گیرم و

بخشم به دنیا جان؛

ای کاش می‌فهمید!

ای کاش می‌دانست!

ای کاش دل می‌داد!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

پی نوشت: بهار عمر دوستان اردیبهشتی، همیشه پرشکوفه باد 🌸