نوشته های آسیه سلطانی

خورشید طلوع کرد.
با انگشتانِ نورانی اش، رخسارِ گل را نوازش داد.
گل از خجالت، سرخ شد و ازشادی گریست.
از گریه‌ی گل، شبنمی‌حاصل شد.
همه جا پر از حس زیبای هکر نستی شد.
و اینگونه بود که روز تازه‌‌‌ای آغاز شد.